“Grieks-Turkse strijd om nationaliteit van de Baklava”, kopte zaterdagochtend het Eindhovens dagblad. Het blijft geknoei tussen Grieken en Turken. Met de grootst mogelijke regelmaat verschijnen er artikelen in de pers over onenigheid tussen de twee volkeren. Het gaat over belangrijke zaken; handelsrechten, grenscorrecties, emi- en immigratie. Ook gaat het voortdurend over zaken die van ondergeschikt belang lijken. Maar niet voor Turken en Grieken. Op de nationale feestdag op Cyprus gaven de Grieken een boekje uit met informatie over hun cultuur. En daarin werd Baklava als een Grieks desert genoemd. Dat schoot Turkse baklavabakkers in het verkeerde keelgat. De woedende bakkers gingen de staat op, een heus protest. En daar bleef het niet bij. Het gedoe is intussen uitgegroeid tot een politieke kwestie tussen de beide landen. De Turkse minister van Justitie heeft fel uitgehaald naar de Grieken en beschuldigt hen van cultuurdiefstal. En dit was voorwaar niet de eerste diefstal. De Grieken hebben zich zo ook al de tasiki (cacik in het Turks) toegeëigend en ook het Turks fruit (lokum). Vinden de Turken. Het Ministerie van Eten en Drinken zou graag als onpartijdig bemiddellaar optreden. Het schort ons echter aan internationale erkenning en politiek hebben we al helemaal niks bij te zetten. Wij denken dat baklava eerder Turks dan Grieks is. In ieder geval is het woord onmiskenbaar Turks, en de Grieken hebben er geen eigen naam voor. In het geval van tasiki ligt het wat ingewikkelder. Die yoghurtsaus kom je al tegen in beschrijvingen uit de Griekse oudheid, uit de tijd dat er nog geen Turken in Turkije waren. Of de oorsprong daadwerkelijk Grieks is is nog maar de vraag. Wina Born vermeld een soortgelijke saus in haar boek over Oudtestamentisch eten. (Culinaire Bijbel, Kampen, 1998). Lokum heet het Turks fruit in Turkije, de Grieken noemen het lokumi. Het oorspronkelijk recept zou mogelijk uit de Perzische keuken komen (zoals nagenoeg al het verfijnde in de ruime regio). Hoe zit het met Fèta kaas vroeg ik me af. Die heeft elk Turks restaurant op de kaart staan, en bij onze Turkse slager ligt die kaas prominent in de vitrine. Ik belde mijn taalbegaafde collega Gulistan en die beweerde met stelligheid dat het woord feta niet voorkomt in het Turks, en ook niet in het Koerdisch. Het wordt als leenwoord gebruikt om soortgelijke kaas aan te duiden voor Nederlanders of het gaat gewoon over Griekse kaas. Turken zijn niet zo éénkennig. De foto komt van Google. Je ziet de etalage van een Baklavabakker in Amstelveen. We gebruikten hem al eens eerder.
© paul
